VARAMAYAN: KARA TRENİN KARA BAHTLI YOLCULARI

-

    Türkçe edebiyatın genç kuşak yazarlarından Ahmet Büke öykü deyince ilk akla gelen isimlerden. Öykülerinde oluşturduğu dilin en çarpıcı yanı kanımca günlük kullanılan dilin evveliyatını inkâr etmeden çağdaş öykü formuna ulaştırması. Kısa öykülerinde-ki sıklıkla mikro öykü-hedefi ıskalamamasının ana sebebi sonuç odaklı yazmasından ziyade lezzetli dilinden taviz vermemesinden kaynaklı.
     Yazarın yeni öykü kitabı Varamayan yine Can yayınları etiketiyle yayımlandı. Kitabın ilk öyküsü Varamayan Ahmet’i saymazsak bütün öyküler kısa. Kitap on iki öyküden oluyor. Öyküler arası bir bütünlük mevcut, günlük hayatımızda karşımıza çıkan tuhaflıkları yazar sezgileri ve gözlemleriyle, buradan da öykü çıkar mı canım diyenlere inat öykü paltosunu üzerinden hiç çıkarmadığını abartısız, sakin ve belki de muzipçe gösteriyor.
     Kitaba adını veren Varamayan Ahmet, kara trenin kara bahtlı yolcularına bakmış yazar. Yolculuk boyunca büyüyen, kendi başının çaresine bakmayı öğrenen ‘eksik akıllı’  Borlu’lu Ahmet’in öyküsüyle tren hattı boyunca elinden geleni esirgemeyen kıraç yüzlü yardımsever insanların hayatı kolaylaştırmaya çalışan azimleri ve Soma’da bitecek olan Ege Ekspresininin Borulu Ahmet için nasıl ring seferine döndüğünü,
Eski Ağrı’yla, oğlunu kaybeden bir annenin doğayla teselli bulması, acıdan, kederden aklını kaybetmesin diye kuşun, börtü böceğin kadına sahip çıkarak acısını hafifletmeye çalışmaları bir ucundan ekolojik bozukluğa da vurgu yapmasını,
Ejderhanın Endişesi’yle, yeni doğan çocuğuyla birlikte işini kaybeden babanın yer yer siteme varan umutlu bekleyişini,
Nefes’le, bir dal sigaradan çıkan dumanın kömür ocaklarının çetin çalışma koşullarına nasıl evrildiğini, öleceğini bile bile ocağa inenlerin, inmek isteyenlerin çaresizliğini, sigaradan alınan her bir nefesin ömürden çalındığını, ilerleyen yaşlarda o nefese nasıl muhtaç kalındığını,
Yurtsuz Duyan’da, göç yollarında, lastik botlarda, tuzlu sularda telef olan insanların, hiçbir şeyden haberleri olmayan bebelerin kara yazgılarını, sonu mutlu biten masalların peşine takılanları,
Hayat Tuhaf’ta, karşılıksız değilse bile platonik aşkını haykırma cesaretini gösteremeyen bir adamın narçiçeğinin sarhoş eden, büyüleyen kokusuyla hayatı  planlarken hayatın sürprizleri karşısında kendinden geçişini kuvvetli bir dille işliyor
İnsan İlişkileri ve Buzdolabı’nda, çok güldüm. Oldukça eğlenceli ve komik bir öykü. Sadece komik değil Çağan Irmak’ın Babam ve Oğlum filmindeki gibi hangi arada güleceğinizi hangi arada ağlayıp üzüldüğünüzü, kederlendiğinizi anlayamıyorsunuz; iki duygu atbaşı ilerliyor. Bir öğrenci evinin soğukla imtihanını,
Eksi Yerçekimi’nde, göreviyle kalbi arasında tercih yapmak zorunda kalan Güvenlik Bakanlığı personeli Tuhaf Bey’in açmazını,
Yine Acıktık’la, ağlayanın malı gülene fayda etmez demeye getiriyor.
Sevdiğimiz İnsanlar Sevdiğimiz Kediler’le, kedilerimize ya çok sevdiğimiz ya da nefret ettiğimiz insanların isimlerini layık görüyoruzu anlatmış.
    Ahmet Büke söz tasarrufunu seven bir yazar. Öyküye dâhil edeceklerinden ziyade çıkaracaklarının muhasebesini iyi yapan tutumlu bir yazar. Tıpkı Ateşe Ne Diyelim öyküsünde, ‘Göl dedikleri ziyankâr kimseye görünmeden buharlaşıverdi.’ dediği gibi fazla sözcükler buharlaşıp havaya karışıyor. Yazar diğer kitaplarında denediğini bu kitapta da deniyor; birkaç öyküde ana başlıktan gayri alt başlıklar ( bölüm başlıkları ) koyarak ilerliyor.


https://www.gazeteduvar.com.tr/kitap/2019/10/24/ahmet-buke-kara-trenin-kara-bahtli-yolculari/

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

KARDEŞİMİN HİKAYESİ

-
Resim
     Yoldan geçen birini durdurup, gelin size ilginç hikâyeler anlatacağım deseniz neyle karşılaşırsınız? Muhtemelen ya size aldırmayacaktır, ya da ne tuhaf insan diyebilir, deli midir nedir de diyebilir. Ama bir vesileyle sizinle yolları kesişmiş biriyle, çay içerken ya da bir şeyler içerken ya da yerken konu konuyu açıp ilginç hikâyeler anlatmaya kalkarsanız, size ne garip bir insansınız demeyecektir. Deli demek daha iddialı bir sav olduğu için garip ya da tuhaf demeyen deli hiç demeyecektir.     Livaneli’nin kardeşimin hikâyesi romanı da aynen böyle bir şekilde başlıyor. Ahmet’in yaşadığı gözden ırak Karadeniz kıyısındaki köyde yakın arkadaşı bir kadının öldürülmesi üzerine cinayeti araştırmak için gazeteci genç bir kız gelir köye. Öldürülen kadının arkadaşı olduğu için ilk Ahmet’le konuşmak ister. Konuştukça Ahmet’in çok ilginç biri olduğunu söyler. Sohbet ilerledikçe bunu müteakip seferlerde dile getirir. Fakat biz Ahmet’in o zamana kadar h...
Devamı

İKİ AYRI KİTAP

-
Resim
Murat Şahin’in Esnaf lokantası adlı öykü kitabını okurken ilk izlenimim birazdan düze çıkarım herhalde oldu. Kitabın ilk yarısını oluşturan öyküler konuları itibari ile insanın canını sıkan, küçük ısırıklar büyük sarsıntılar yaşatacak türden, birazcık da “karamsar” diyebileceğimiz damardan akıp giden öykülerden oluşuyor. Kitabın ilk yarısı dedim ama öyle ayrıştırılmış, bölünmüş, kategorize edilmiş falan değil elbette.    Kitap Sanrı adlı öyküyle açılıyor; kahramanın iç konuşmalarıyla ilerleyen öykünün sonunda-ki onu da doktor hemşire konuşmalarından öğreniyoruz- ağır işkenceden çıkmış birinin sayıklamaları, Hangi zamanda geçtiği belli olmasa da bu ülkede geçtiğini anladığımız karanlık bir dönemine şahit olmuş, sürgüne gitmiş bir babanın kızına yazdığı mektupla başlıyor hoş geldin baba öyküsü, kızının sabırsızlığı, heyecanı ve özlemi öykünün finalini gizler nitelikte, Kitaba adını veren esnaf lokantası ise Yusuf Atılgan’ın bir anısından esinlenilerek oluşturulmuş...
Devamı

SOLMASIN GÜLÜŞÜN

-
Resim
Yüzde seksenlik çoğunluğa hükmeden, yöneten, savurganca ve şımarıkça ( şımarık çok hafif kaldı) davranan yüzde yirmilik azınlığın mal varlıklarını, bütçesini, sermayesini gördükçe, duydukça yeryüzü nimetlerinin hiç kimseyi aç bırakmayacak kadar bereketli ve yeterlilikte olduğunu düşünüyorum. Elbette ki bereketli toprakları işleyip o yüzde yirmilik azınlığın palazlanmasını sağlayan bizcileyin emekçiler, çiftçiler ve işçilerdir. Bir ülkenin bütçesini katlayacak sermayeye sahip şahısların zenginliklerinin bu teknoloji çağında bereketli topraklarla alakası yok diyenin elimdeki terlikten de haberi yoktur sanırım.     Herkese yetecek kadar aş, ekmek, gıda, toprak, hava ve su varken ihtiyacı olacağı kadar çalışmanın, ihtiyacı kadar tüketmenin diğer bir aşaması da çalışmama hakkıdır. Yıllarca “çalışmak kutsaldır” yalanıyla insanları kandıranlar modern sonrası kapitalist dönemde insanları elindeki işle tehdit ediyorlar. Yaşam standardının yükseltilmesinin tek yolunun daha ...
Devamı