hayat sanat edebiyat

   Sıkıcı bir çocuk romanı gibi başlıyor Sineklerin Tanrısı romanı. Ancak romanın içine girdikçe, konuyu ve olayı anladıkça işin boyutu değişiyor ve artık bir çocuk romanı okumadığınızın ayrımına varıyorsunuz. Kahramanların hepsinin çocuk olması bu gerçeği değiştirmiyor. Jack’in ya da Ralph’ın yaptıklarını, düşündüklerini okudukça kaç yaşında olduklarını önemsemiyorsunuz.    Savaşta ıssız bir adaya düşen uçaktan sağ kurtulan çocukların etrafında dönüyor roman. Yazar, adayı en ince ayrıntısına kadar öyle tarif edip anlatıyor ki sahildeki kumun renginden ağaçların yapraklarına, köklerinin giriftliğine, dağın yüksekliğinden suyun berraklığına kadar hiçbir detayı kaçırmaz; okuyucuyu adeta adada dolaştırır. Adayı bu gezegenin cenneti şeklinde betimler ve okuyucu da işler sarıp sarmalamayana kadar cennet de dolaştığını sanır.    Yazar karakterleri birer formülle yerleştirmiştir adeta. Her karakter bir yönümüzü, hırsımızı, egomuzu temsil eder sanki. Ja...

   Gece saat on buçuk civarları ayrıldım arkadaşlarımdan. Ayrı yönlere gidecek otobüslere binecektik. Hava serin ve berraktı. İkinci bir durağa kadar yürümeyi çevredeki özensiz ve ezbere yapılan yüksek binalardan ve gereksiz gürültüden dolayı erteleyip bindim otobüse. Tertemizdi, koltuklar Amerikan bezi denilen kumaşla kaplıydı. Yolcuların koltuklarda tutunacakları ve yaslanacakları her yer nikelaj kaplamaydı. Camlarda zerre leke yoktu. Sekiz on kişi anca vardı otobüste. Vivaldi içerde konser veriyordu. Tamam, kendisi yoktu ama müziği vardı. Jean-Françoise Millet ve Meunier’in tabloları nerede olduğunuzu bir daha sorgulamanızı sağlayacak kadar güzel sergilenmişlerdi içerde. Ne yazık ki böyle değildi. Otobüsün içinde kusmuk kokusu geliyordu ekşi ekşi. Koltuklar kıçımı acıtacak kadar sert plastiktendi ve tıklım tıklımdı içeri. Ayaktakilerin düşmemek için tutacakları yerler de maalesef tutulmayacak kadar kirliydi. Ne Vivaldi uğramıştı oraya ne de Millet ve Meuiner diye ta...