CABBAR ABİM ÖLÜLERDEN ÇOK KORKARDI
Vurulsam kaybolsam derim, Çırılçıplak, bir kavgada, Erkekçe olsun isterim, Dostluk da, düşmanlık da. Hiçbiri olmaz halbuki, Geçer süngüler namluya. Başlar gece devriyesi jandarmaların... Ahmed Arif Karikatür karakterlerindeki gibi bir ismi vardı. Bir gün geldi bizde kalmaya başladı. Önceleri normal bir misafir gibi görsem de gün geçtikçe saklayamadığı tedirginliği ve ürkekliğinden işkillenip anneme sormaya karar verdim. Anne, Cabbar Abi’nin kendi evi var, neden bizde kalıyor? O zamanlar on sekiz, on dokuzumda falandım yanlış hatırlamıyorsam, Cabbar Abiyle aramızda da on yıl gibi bir yaş farkı vardı. Hiçbir zaman bunu bana hissettirmedi Allah için. Annemin akrabası olan Cabbar Abinin annemden başka kimsesi yoktu. Annem Cabbar’ın bu durumunu hiçbir zaman unutmadı, hep annesi gibi davrandı. Benden esirgediği şefkati ona gösterdikçe Cabbar Abimin evimizde işgal ettiği yer, hacmini de ismini de kat be kat geçti, büyüdü çok yer kaplamaya başlad...